آبها آیینهٔ سرو خرامان تواند

بادها مشاطهٔ زلف پریشان تواند

رعدها آوازهٔ احسان عالمگیر تو

ابرها چتر پریزاد سلیمان تواند

سروها از طوق قمری سر بسر گردیده چشم

دست بر دل محو شمشاد خرامان تواند

شب نشینان عاشق افسانه های زلف تو

صبح خیزان واله چاک گریبان تواند

سبزپوشان فلک، چون سرو، با این سرکشی

سبزهٔ خوابیدهٔ طرف گلستان تواند

آتشین رویان که می بردند ازدلها قرار

چون سپند امروز یکسر پایکوبان تواند

چون صدف، جمعی که گوهر می فشاندند از دهن

حلقه در گوش لب لعل سخندان تواند

صائب افکار تو دل را زنده می سازد به عشق

زین سبب صاحبدلان جویای دیوان تواند